Het avontuur zit erop!

Lieve allemaal,

Dit is mijn allerlaatste blog over mijn avontuur in Londen. Inmiddels ben ik al twee dagen thuis. Het is raar om weer thuis te zijn. Ik mis Londen nu al, het is hier zo stil, haha.

Woensdag 28 januari was dus de grote dag dat het Engelse avontuur echt zou eindigen. Ik stond vroeg op want ik moest de laatste spullen nog inpakken en het appartement even goed schoonmaken. Rond 9 uur ging ik even snel met m'n grote reistas heen en weer naar Do om die vast weg te brengen. Maar het duurde iets langer dan verwacht. Die tas was niet te tillen en dus vroeg ik aan Do of ze me tegemoet wilde lopen om te helpen tillen. Uiteindelijk was ik 15 minuten te laat voor de sleuteloverdracht. Gelukkig was het geen probleem, Emma was zelf ook iets te laat. Alles was goed, ze vond het appartement heel schoon en opgeruimd. Dank je wel! Evy was er natuurlijk ook, maar die heeft helemaal niks tegen mij gezegd. En toen was ik om 10.00 uur dakloos in Londen.
Vanuit de sleuteloverdracht ben ik met mijn laatste spulletjes richting Do gegaan. Do was bezig met haar grote schoonmaak. Dus ik werd op de gang gezet om op al onze koffers te passen. Vervolgens alle koffers bij Do op de kamer gezet en richting Bayswater gegaan. Daar hebben we even rondgelopen. We wilde onze ponden wisselen omdat de koers in Engeland beter is en we beiden een behoorlijk bedrag over hadden. Maar je kunt maximaal maar 300 pond op een dag pinnen. Dus moesten we naar het filiaal van de bank in Edgware Road. Een eindje lopen en het weer begon een beetje slecht te worden. Uiteindelijk aangekomen bij de bank, geld opgenomen en daarna gewisseld. Daarna terug naar Do's kamer voor haar sleuteloverdracht. Ook bij haar was alles OK. Rond 10 over 1 was bij haar de sleuteloverdracht voorbij, maar de taxi kwam pas om half 2. Dus hebben we alle koffers naar beneden gebracht en daar in het gangetje gewacht op de taxi.

En daar gingen we dan in de taxi richting het vliegveld. De kofferbak zat helemaal vol met onze koffers. De taxichauffeur stond even te kijken toen al die koffers naar buiten kwamen. Ruim op tijd kwamen we aan op het vliegveld. Als eerste natuurlijk koffers inchecken. Ik had 2 kilo teveel en moest dus 20 pond bijbetalen. Do had maar liefst 10 kilo teveel en dus werd het een duur grapje voor haar. Daarna door de douane, met koffers die eigenlijk veel te veel wogen. Maar we zijn er doorheen gekomen zonder al te veel problemen. Ik piepte toen ik door het poortje liep en ben nog nooit zo uitgebreid gevoileerd. Daarna door de tax free winkels op zoek naar de MacDonalds. Die was er niet, dus toen maar bij de Burger King gaan chillen. Ruim 2,5 uur hebben we daar gezeten. Er kwam een Nederlandse zakenman naast ons zitten die vol zat met verhalen. En even later kwamen er ook nog eens twee Nederlandse Ryanair piloten naast ons zitten die zichzelf nogal interessant vonden. Toen eindelijk onze gate bekend was zijn we daarheen gegaan en stonden we toch echt in de rij om Londen te verlaten. De zenuwen gierde door onze lichamen en we vonden het eigenlijk doodeng om weg te gaan. Met tranen in mijn ogen stegen we op en lieten we Londen achter ons. Een leven van vijf maanden werd definitief afgesloten en zat erop.
Na een vlucht van net 35 minuten stonden we dan op Nederlandse bodem. We zijn thuis, maar zo voelde het eerlijk gezegd niet helemaal. Als een van de laatste stapte we uit het vliegtuig. Achteraan sloten we aan voor de paspoort controle. En als een van de enige moesten we koffers van de bagageband halen. En daar gingen we dan met zwaar beladen karretjes, zenuwen in ons lijf maar een lach op ons gezicht richting de uitgang. We kwamen de deur uit en daar stonden ze dan. Onze lieve ouders en zusjes, inclusief ballon en spandoeken. Blij om ze weer te zien hoor, maar het voelde ook meteen heel raar. Voor Do waren stuk of 10 vrienden als verassing naar het vliegveld gekomen en die zaten achter het spandoek verstopt.
En toen splitsten na vijf maanden ook de wegen van Do en mij. We gingen beiden naar ons eigen thuis en moeten nu maximaal één weekje zonder elkaar doen. Het afscheid nemen van Do was het moeilijkste van het thuiskomen.

En nu ben ik dus al twee dagen thuis. De koffers zijn uitgepakt, de meeste was is weer schoon, het plakboek is al af en het fotoboek is ook bijna klaar. Het Engelse avontuur zit erop, maar ik ga het absoluut niet vergeten. Het was een geweldige ervaring waar ik enorm dankbaar voor ben. Als ik het nogmaals zou moeten doen, ga ik er zeker voor en zou ik het op dezelfde manier aanpakken. Het was een geweldige tijd waar ik veel van geleerd heb. Ik heb genoten van de mooie momenten, gestreden met de moeilijke momenten. Ik ben gegroeid in vijf maanden en wellicht ook veranderd. Daarnaast heb ik vooral genoten van alles wat er gebeurd is. Het is een ervaring voor de rest van mijn leven, die ik nooit ga vergeten.

Ik wil Do ontzettend bedanken voor de vijf maanden die we samen hebben meegemaakt. Voordat we naar Londen gingen kenden we elkaar nauwelijks, nu zijn we vrienden voor het leven. Ik heb het gevoel dat ik Do al jaren ken, maar het is pas vijf maanden. Zonder Do was mijn tijd heel anders geweest. Ze heeft me geholpen op de moeilijke momenten en samen hebben we het ontzettend gezellig gehad en hele leuke dingen gedaan. Deze vriendschap en gezelligheid gaan we doorzetten in Maastricht. Het nieuwe rooster is al bekend en we zitten bij elkaar in de klas, dus dat gaat helemaal goed komen.
Daarnaast wil ik natuurlijk ook het St. Pancras Renaissance Hotel Londen bedanken, en dan in het bijzonder het housekeeping team. Als ik deze unieke kans van het hotel niet gehad had was ik nooit in Londen terecht gekomen. Het team was geweldig, ik heb zoveel gelachen met ze en heb van iedereen zoveel kunnen leren. Ik ga het werk niet echt missen, want daar was niet zoveel aan en in de laatste weken was het ook absoluut niet uitdagend. Maar de mensen en de sfeer ga ik zeker mensen. Ik heb ontzettend lieve mensen ontmoet en ook daaruit zijn vriendschappen gegroeid. Als ik terug ga naar Londen, wat zeker gaat gebeuren, ga ik al die lieve mensen even gedag zeggen.
Tenslotte natuurlijk ook dank je wel voor de thuisblijvers. Vanuit Nederland heb ik zoveel support en steun gehad. Natuurlijk van papa, mama, Floor en Anouk. Maar daarnaast ook van familie, vriendinnetjes en collega's.

Het avontuur zit erop en we gaan verder in Nederland. Morgen weer aan de slag bij de PKB en dan volgende week weer naar school. Het word weer even wennen hoor!

Bedankt voor het lezen van mijn blogs! Liefs, xxx